«Ныбжьым акъылыр къыдэкIо» аIо, ащ хэлъ щыI. Ау сабый дэдэхэу, иныгъэу, цIыкIу хъужьыгъэм фэдэхэри непэ бэдэд. Ахэм ахэтых урыс классикхэу А. С. Пушкиным, М. Ю. Лермонтовым яусэхэм, поэмэ пычыгъохэм, умышIэмэ тхылъыр ыпашъхьэ илъым фэдэу, езбырэу дэгъу дэдэу къяджэхэрэр. Ахэтых хьисапым фэIазэхэри, гукIэ псынкIэу къалъытэу, зэхахэу ыкIи зэ­хагъахъоу, пщэрыхьакIо цIы­кIу­хэр, гимнастхэр, нэмыкIхэр. ЯуцукIэкIи, яплъакIэкIи, ­аIощт-ашIэщтымкIи ахэр ялэгъухэм атекIых.
ШIэгъошIу ин зиIэ кIэлэцIыкIухэу, зэкIэ зышIэмэ зышIоигъохэу, ау джыри сабыйхэм афэгъэхьыгъ Урысые гупчэ телевидением икъэтынэу «Чу­до» зыцIэу шэмбэт пчыхьэрэ тызэплъырэр. Ау уегупшысэмэ, чыжьэу укIон имыщыкIагъэу, тэри тиIэх кIэлэцIыкIу-пшъэ­шъэцIыкIу Iоные-шIэныехэр.
Сабыйхэри зэфэдэ закIэхэп, ау зэфэдэу зы шэн ахэлъ — Тхьэм къызэригъэхъугъэх, хьа­рамыгъэнчъэх.
Дэнэф цIыкIур сабый гъэшIогъэ дэд, ятэ ыкокI итэу, къыфэсакъызэ шхэныр икIас. Ау ар имыс зыхъукIэ, гъэдэIогъуае, пфашхэрэп. Янэ ар зыфихьын ымышIэу, нэбгыритIум язакъоу пшъэшъэжъыем еупчIыгъ:
— Сыда, Дэнэф, папэ уимыгъашхэмэ ушхэхэщтыба?
Илъэси 4 зыныбжь сабый дахэм ыIэхэр зэтырегъаох зэхихыгъэр шIогъэшIэгъонэу:
— Папэ сэ сежэ, ежьри игуапэу машхэ, сэри сызде­гъашхэ! КъэпшIагъэба, мам!
Еплъ ащ ихъупхъагъэ.