Adıge Devlet Üniversitesi Adıge Filolojisi ve Kültürü Fakültesi öğrencileri seçmeli olarak cumhuriyetimz gazetelerinde staj eğitimlerini görüyor. 2. sınıf öğrencisi İgor Filin staj yeri olarak ‘Adıge Makh’ı seçince hayret etmiştik. Sonradan öğrendiğimize göre yeşil gözlü bu delikanlı bir çerkes ailesinde yetişmiş. Annesi Meretıko Marıyet çerkesçe öğretmeni, evlerinde daima milli gazetemiz bulunuyor.

İgor sadece 20 yaşında olmasına rağmen, yaşamında pek çok zorlukla karşılaştı, insanlar arasında sert merhametsiz kişiler de olduğunu gördü.

İgor Podmoskovada Serpuhova kentinde doğdu. Annesi dar gelirliydi, çocuğa bakacak kimsesi olmadığından birlikte yanında taşıyordu. Pazaryerinde çalışıyordu, sadece iki yaşında olan çocuğu bir kasa içinde tutuyordu bunu çocuk haklarını gözetme kurumunda çalışan bir kadın gördüğünde, evrakları hazırladı ve kısa bir süre içerisinde O’nu yetimhaneye aldılar. Yaşamın zor durumda bıraktığı kadın bunu hazmedemi, akli sorunlar yaşamaya başladı, hastahaneye yatırıldı. Daima çocuğunun peşinden gitti, onu aradı fakat sağlık durumunun müsait olmaması sebebiyle çocuğu ona vermediler. Ona mektuplar yazıp gönderiyordu, bir kez de görebildi. On yıl kadar hastahanede yattıktan sonra 2016 yılında vefat etti.

Delikanlı bize — Ufaklığımı o kadar hatırlamıyorum, beni doğuran annemi gördüğümde yaklaşık 10 yaşındaydım. Benim bakımımı yapan anne beni hastahaneye götürdü. Çok şey hatırlamıyorum, ‘yaşamın kendisini zor durumda bıraktığını, beni ondan aldıklarını’ söyledi, Ona acıdım ama yüreğimde ona karşı bir sıcaklık hissetmedim. Babamı hiç görmedim, kimin nesi olduğunu da bilmiyorum, — dedi.

Moskovadaki yetimhanede uzun süre durmadı, Krasnodarda çocukları olmayan bir aile onu aldı. Fakat dört yıl kadar ona baktıktan sonra üvey annesi Lyudmila onu geri vermeye karar verdi. Ardından çocuk Adıgeyde Şevcen rayonunda bulunan yetimhaneye getirildi. Üvey babası ise onu adeta öz oğlu gibi sevmişti, her ay tatlı yiyecekler alarak yetimhaneye onun yanına gelmeye devam etti, günümüzde başka bir eş edinerek kendi çocuğu olduysa da İgoru unutmuyor hala ailecek gidişiyorlar, Karadeniz sahilinde bir yazlık evi var ve her sene, İgor ve onu yetiştiren aileyi buraya davet edip ağırlıyor.

Çocuk Şevcen rayonundaki yetimhanede uzun süre kalmadı, Mamhığ köyünden bir aile yanına yerleştirildi.

Mariyet — O’nu yetimhaneye veren ailenin devamlı onu arıyor olması sebebiyle başka aileler onu almak istemiyordu. Gerekli evrakları hazırlayıp çocukların yanına gittiğimde  başkaları da beni karşılamıştı. Başını önüne eğmiş, köşeye çekilmiş çocuk dikkatimi çekti, acıdım. «Bu aileye kim gitmek istiyor?» diye çocuklara sorduklarında, o «ben» dedi. Ben de hiç düşünmeden O’nu aldım. Doğruyu söylemek gerekirse ilk yıllar hiç kolay değildi. Doktor doktor gezdik,  umutlarını yitirmiş ufak bir çocuğu yeniden hayata bağlamak, doğru yola sevk etmek, kendine güvendirmek, kendini sevdirmek kolay değil. Ama bunu başardığımı düşünüyorum, kendi çocuğum gibi ona bağlandım, — diyor.

Meretıko Mariyet ve Zefes Ruslanın ailesi kalabalık. Mariyetin kendisinin dört kızı var, Ruslanın da bir kızı var, ayrıca birlikte yedi çocuk alıp yetiştirdiler.

Mariyet — Ayrım yapmadan her birisi ile ilgileniyorum. Aldığım çocuklar başka uluslardan olsa bile çerkesçe öğrettim, önce selamlaşma, sayılar, söylemesi zor olmayan sözcükleri öğretiyorum, onlarla çerkesçe konuşuyorum. İgor çerkesçeyi ilgi duyarak öğrendi, tüm arkadaşları çerkes, onların arasında çerkes olmadığı anlaşılmayacak derecede onlarla konuşuyor, onlardan birisi oldu, — diyor.

İgor Filin çocukluğundan itibaren arasında yaşadığı insanların dillerini öğrenmenin kendisine zor gelmediğini söylüyor. İlgi ile yavaş yavaş konuştu, herşeyi de anlıyor.

İgor — Çok yıldır çerkes köyünde yaşıyorum, çerkes bir ailedeyim, onların dillerini öğrenmek zorunda hissediyorum, böylece daha da onlardan birisi olduğumu hissediyorum. Mamhığ okulundan mezun oluşumun üzerinden beş yıl geçtiyse de dostlarımla görüşmeye devam ediyorum.Ufaklığımda zorluklarla karşılaştıysam da, bu günkü yaşamımdan memnunum, kalabalık birbirleri ile anlaşı içerisinde olan bir ailede yetiştim, Üniversitede eğitimimi tamamlıyorum, beni seven benimle alakalı kaygıları olan yakınlarım var.  İnşaat meslek okulunda okudum, ama gazeteci olmak istiyorum. Bu yüzden Adıge milli fakültesinde okuyorum, ikinci sınıftayım muradıma ereceğimi düşünüyorum, — dedi.

Babası yerine geçmiş olan Zefes Ruslan’ı örnek alarak ev işlerini yapıyor. Her hafta sonu köye gidiyor elinden gelen yardımı yapıyor. Üvey kızkardeşlerinin çocuklarını seviyor onlarla alakalı haberleri bize de aktardı.

İgor Filin Adıgeyde bir çerkes ailesinde yetişmiş olmaktan gurur duyduğunu söyledi, her zaman her alanda merhametli insanlarla karşılaşmış olduğunu bunun herşeyden ömnemli olduğunu  da söyledi.

DEYLEKO Anyet

Fotoğraflar: A. Balabas ve ailenin arşivinden.